De Stadionweg kruising Minervalaan is een statige weg die leidt naar een van de black spots in het verkeer van Amsterdam: de kruising met de Beethovenstraat. Tijdens de spits is deze weg ontzettend druk, omdat er veel scholen en kinderdagverblijven in de buurt zijn en iedereen op hetzelfde moment van huis gaat. Ik kruis deze weg toch wel gemiddeld één keer per dag. Op de fiets, lopend of met de auto naar het werk. Afhankelijk van de wijze van verplaatsen ervaar ik een eer of mindere mate van stress. Met de auto moet je rekening houden met bestuurders in (te) grote auto’s waar bakfietsen en voetgangers achter vandaan te voorschijn schieten zodat je permanent je voet op de rem moet houden om ongelukken te voorkomen. Voorrang op de zebra wordt zeldén verleend. De wijk bestaat momenteel voor circa dertig procent uit expats, waarvan een deel zich dapper maar zonder te zijn opgegroeid in de strijd mengt. Buiten de spits zie je pas goed hoe mooi en ruimtelijk het Minervaplein is.   2021-05-02

Op het Rembrandtplein moet ik aan mijn baas bij de Rietveldacademie en zijn vrouw denken, die ik allebei graag mag. Ik weet niet waarom. Het slaat eigenlijk nergens op. Telkens als ik op weg naar mijn zoon over het Minervaplein rij of fiets, moet ik aan Leni Riefenstahl denken. De Duitse cineaste die propaganda films maakte over het Derde Rijk als ook een verslag van de Olympische spelen van 1936. Grote groepen ‘gezonde sportieve mensen’ die langs marcheren in brede straten, innovatief gefilmd in het grote gebaar. Het Minervaplein zou hier zich ook voor geleend hebben, brede straat met imposante huizenblokken, doorsneden door Minervalaan en de Stadionweg als poorten naar het plein. Maar ook Anne Frank die hier in de buurt woonde en op school zat, aan haar moet ik ook denken.   2021-05-07

de bogen van het Monument Indië-Nederland vastgelegd als een lijst die het levende en groeiende Amsterdam kadert. Op de achtergrond komt er steeds meer hoogbouw te voorschijn.

  2021-05-03

Het voormalige van Heutsz monument, genoemd naar de 'pacificator van Atjeh', dat wil zeggen de verantwoordelijke bevelhebber namens de Nederlandse overheid van een genocide op Sumatra in het kader van de koloniale overheersing heeft een niet te ontkennen bijzondere architectuur die het grote, vlakke Olympiaplein aan de noordzijde monumentaal afsluit. Niets verwijst meer naar de oorspronkelijke naam en naamgever van het monument, behalve een kleine plaquette aan de achterzijde. Veel van de andere werken van de architect Gijsbert Friedhoff, die samen met beeldhouwer Frits van Hall de prijsvraag voor dit monument won, zijn inmiddels weer uit Amsterdam en Nederland verdwenen of onherstelbaar aangepast. Kritiek op het monument is er vanaf 1930 regelmatig geweest. Het monument is herdoopt tot Indië-Nederland monument in 2004. Toen zijn de verwijzingen naar Van Heutsz verwijderd en zijn, op het oog nogal willekeurig om het monument op verschillende plekken steeds twee felgele bakstenen pilaren gezet (zichtbaar op de achtergrond) die worden bekroond met kunsttoepassingen en verwijzingen naar Indië en Nederland en hun historische banden. Zo is er een relatie gezocht tussen de vorm van het oude en het nieuwe, maar door de vreemde contrasterende materialen en kleuren is het architectonisch een ongelijke strijd.
Aan de rand van de vijver was net een groepje aan het bootcampen, geleid door een bedrijfje dat 'No more excuses' heet en nu, onder corona, bootcamps in Amsterdam organiseert. Is dat ironie of toeval?   2021-05-01

Dit grote veelvormige woningblok kijkt met drie gevels uit op het Stadionplein. Het is ontworpen door de architecten Tjeerd Kuipers, Arnold Ingwersen en Ernst Roest voor de christelijke woningbouwvereniging Patrimonium. Omdat het zo mooi is gerestaureerd, met schoongemaakte bakstenen gevels, mooi houtwerk in wit en oker en leien aan de topgevels, zie je niet dat het gebouw al 98 jaar oud is. Over duurzaam bouwen gesproken...   2021-05-01

Mooie architectuur en vormgeving van een fleurig balkon, waar mijn oog op viel.   2021-05-03

Als ik haar zie, kijk ik naar een sterke vrouw met een afro   2021-05-04

De buurt rondom de Marathonweg is omgeven door kleine tussenstraatjes die je kunt bereiken door poortjes aan weerszijden. Iedere straat lijkt weer een buurt op zich. Het enige wat ik steeds denk als ik een poortje doorloop is: auto’s horen hier niet thuis. Past niet in de schaal. Jammer van het aangezicht.   2021-05-04

Op de hoek van de Van Baerlestraat, vlakbij het concertgebouw staat dit kleine gebouw. Ik vermoed dat je er informatie kunt krijgen over het christelijk geloof, het was gesloten toen ik er liep. Mijn oog viel op de combinatie van de teksten op het huisje ‘God zoekt jou’ en ‘Keer om’ en de reclame van de Rabobank op de gevel, die oproept om te komen praten over geld.   2021-05-25

Vandaag is het Pinksteren.
Dit huisje op de hoek van De Lairressestraat en de Van Baerlestraat staat er al zolang als ik leef. Ik ben er nooit binnen geweest, er zit wel iemand te wachten...   2021-05-23

Vaak kom ik er niet in het concertgebouw maar het is wel aanwezig in mijn eigen ‘collectieve geheugen’. Mijn oma uit Heemstede had een abonnement op de zondagmiddag matinee, samen met haar beste vriendin. Toen hij al stokoud was, ging ik er met mijn vader en zijn nieuwe levenspartner jaarlijks naar een concert. Ik zag er zelf Cesária Évora en Ljiljana Buttler. Nu is het al een tijd dicht. Soms hou ik mijn hart vast. Wat gaat er straks allemaal failliet? En cultuur wordt toch al niet op waarde geschat nu de terrassen en winkels wel open zijn maar de theaters en concertzalen niet.   2021-05-23

Het mooie, normaal zo groene museumplein ligt erbij als een akker en rondom zijn hekken geplaatst. Allemaal voor de goede zaak; er moet nieuwe fris gras gaan groeien en dat is pas ingezaaid. De afgelopen weken werd op dit grasveld vaak gedemonstreerd tegen de overheid die volgens de demonstranten te strikte maatregelen nam om het coronavirus te bestrijden. Ik denk dat het bordje “liefde, vrijheid geen dictatuur” hiernaar verwijst.
Deze woorden juist op een hek vond ik opvallend.
  2021-05-23

Het is mooi weer en het is alsof heel Nederland er al van overtuigd is dat Corona op zijn retour is. Eindelijk ongestoord naar buiten, met en zonder mondkapje, de paden op, de lanen in. Het Sarphatipark stroomt vol, net als alle andere parken. Vaders en moeders met en zonder kinderen, jongens en meisjes, mannen alleen of in gezelschap van anderen, vrouwen alleen of in gezelschap van anderen. Ze lopen, ze wandelen, ze rennen, ze hangen, ze liggen, ze zitten. De gans loopt zijn eigen waggelgangetje en kijkt toe. Het is lang geleden dat het zo druk was in zijn park.   2021-06-06

Dit zag er gewoon heel gezellig uit. Een groepje vriendinnen sprongen bij elkaar op de rug en rende achter elkaar aan. Dit is het moment dat er net een meisje van een rug gevallen is en er nieuwe teams worden gemaakt, klaar om aan te vallen.   2021-06-05

De eigenaar van deze ‘vintage’ gitaarwinkel aan de Ruysdaelkade gooit zo meteen zijn zaak open. Het verkeersbord legt hij als tafelblad op het onderstel tussen drie rode stoelen op de hoek van de straat. Klanten gaan daar buiten hun nieuwe gitaar uitproberen en voor je het weet komen er een paar andere muzikanten bij en ontstaat er een heuse jamsessie.   2021-06-06

Elke ochtend legt de uitbater van De Plug, voor hij de winkel in vintage gitaren opent, het verkeers bord op het onderstel.   2021-06-16

Om de hoek van mijn huis bevinden zich in het trottoir twee zogenoemde 'struikelstenen' of 'stolpersteine', gemaakt door kunstenaar Gunter Demnig. De steentjes worden overal geplaatst waar slachtoffers van het nationaal-socialisme rond en tijdens de Tweede Wereldoorlog hun laatste vrijwillig gekozen woning hadden. Op dit adres in de Watteaustraat woonde het echtpaar Abraham en Judith Gezang-Matteman, tot het moment in april 1943 dat zij werden afgevoerd en beiden werden vermoord in het vernietingskamp Sobibor.   2021-05-01

Killed once, but gold forever.   2021-06-06

Geestig vond ik dit bericht op het openbaar toilet voor mannen achter het concertgebouw.
Ook de toevoeging van een ander eronder; ‘ellende’. En een vrome afficheplakker heeft nog een poster toegevoegd met daarop ‘Jezus leeft’. Allemaal op 1 plashok.
Deze hokjes zie je steeds minder in Amsterdam. Als je er langs loopt of fietst komt de scherpe urinelucht je neus binnen. Ik heb het altijd heel gek gevonden dat er zulke hokjes voor mannen zijn en niet voor vrouwen. Alsof mannen vaker moeten plassen. De moderne openbare wc’s zijn gelukkig niet alleen voor mannen toegankelijk.
  2021-05-25

Samenwerken aan een schone Pijp. Hoevéél ellende kan dat zijn?   2021-06-15